Η μεταμυθοπλασία και ο ευνοούμενος του Βάλλα

Η μεταμυθοπλασία είναι λέξη κενή ορισμού. Ούτε και αυτοί που την χρησιμοποιούν μπορούν να την ορίσουν, γιατί ως όρος δεν έχει αποχρόντα λόγο. Ακόμη και στην προφορική ομιλία μας όταν κάνουμε αναφορές σε κάποιο λογοτεχνικό έργο, δεν έχουμε καμία αίσθηση ειδικής χρήσης του λόγου. Αν υποτεθεί ότι η μυθοπλασία είναι η καύση, η μεταμυθοπλασία θα ήταν ας πούμε η μετάκαυση… Αστεία πράγματα, μεθοδολογικά ελέγξιμα και φαντασιωτικά. Δεν αποτελεί μεταμυθοπλασία το Θλιμένος Τελευταίος και Μόνος του Οσβάλντο Σοριάνο, σιγά μην το ξέρει, ούτε το τελευταίο τέυχος του Μικρού Ήρωα που έκανε ο Λάγιος. Σοβαροφανείς παπαριές είναι όλα αυτά.
Η μεταμυθοπλασία όμως είναι ικανή να σύρει άν αυτός που την ισχυρίζεται έχει εξουσία δημοσιότητας, κάθε καλλιτέχνη που με το αμφίβολο ηθικό ύψος της τελευταίας τριακονταετίας, σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο ως επικροτητή της.
Πάλι καλά που δεν είχε καομματικά στελέχη να τους μαστιγώνουν.
Διότι ο ευνοούμενος του Βάλλα είναι αξιοκράτης. Δεν έβγαλε πρώτο το κουτσό του αμάξι, αν και θα το μπορούσε.