Η σκηνή θα ξεκίναγε στο σταθμό του τρένου της Πάτρας με πανσέληνο... θα έμπαινε στο τρένο, και θα κατέβαινε τις ηλικίες ως τη Γαστούνη, ανάποδα... θα κατέβαινε παιδί στο σταθμό, σε άλλο χρόνο, να πάρει το τοπικό για το Λίντζι. Μετά ανακατεύονται τα παιδικά χρόνια, μια Καθαρή Δευτέρα στις θίνες και στο Κάστρο... η ληστεία του τραίνου από το Ριρίκα και Κυλλήνη, ο Άη Νικόλας όπως τον φωτογραφίσαμε με το Νίκο, πριν το σεισμό, με την ώχρα όπως και το απέναντι ημικυκλικό κτίριο της πηγής των λουτρών... τη μέρα που είδα να βγαίνει εκείνη η ξένη καβαλάρισσα μέσα από τα ευκάλυπτα... Σαν παρατημένο σχέδιο ανάπτυξης όλα τα σπάρτα στην κατηφόρα προς την ακτή και οι πικροδάφνες... αυτός ένας μεσόκοπος κύριος με λευχαιμία... δεν μπόρεσε να πιάσει τα μούσμουλα από αδυναμία σε εκείνο το όνειρο του Σινόπουλου... ο Νίκος Καχτίτσης κρατώντας από το χέρι του το παιδί που υπήρξε περπατάει αργά, με την πλάτη γυρισμένη στην κάμερα... τοπίο κάμπου της Ηλείας από τρένο... σκοτεινά πρόσωπα κοριτσιών... ο πατέρας ο σταθμάρχης με το χειροκίνητο σήμα του... το χαρτί της ταινίας που το πιάνει μετα δυο χέρια να διαβάσει κώδικα Μόρς... κι εσύ να κοιτάς το μαγικό μηχανάκι το χάλκινο και να γράφει το μελάνι ώρες αφίξεως... Το πράγμα θα τελείωνε στην Πάτρα... ένα χέρι που θα πετούσε στο νεκροταφείο της Παναγιάς των Αγγέλλων ένα αντίτυπο της Γάνδης... μετά ο Γιώργης Παυλόπουλος στο πανεπιστήμιο της Πάτρας... να λέει ο Τάκης κοκκίνιζε.. Φωτογραφίες γυμνασικαών χρόνων Ψηλά Αλώνια, να γράφω στο ημερολόγιο κάτω από το πεύκο πριν το ταξίδι στην Φλωρεντία... η Ελένη με τα θλιμμένα μάτια κάτω από τη νερατζιά Τριών Ναυάρχων... και πίσω ξανά μια σαιζλόνγκ με πανί κόκκινο να το φυσάει ο αέρας, στην παραλία στα ξέβαθα, ο Καχτίτσης εκεί με πρόσωπο θανάτου και να πάιζουν παιδιά στα νερά. Θάνατος στην Κυλλήνη. Κάτ. Ένα μάτι στο φακό... κοντά κοντά... όπως ανατέλει το δάκρυ και στάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου