Χρήστος Μπράβος, ένας αγαπητικά υπερεκτιμημένος

Τα Άπαντα του Χρήστου Μπράβου αναγγέλονται και δεν περιμένω τίποτα. Είναι φαινόμενο τις γενικότερης χρεοκοπίας των πηγών να συνεχίζουμε πρωτότυπα και μεταφραστικά να ψάχνουμε ξεχασμένες γωνίες των πηγών που ως τώρα αφελώς και άνευ αξιολογήσεως οδήγησαν την ποίηση. Σαν κάποιος να πεθαίνει και να τακτοποιεί υποσχεμένα πράγματα. Είναι η λεγόμενη γενιά του 70 που απέρχεται και κλείνει τις υποχρεώσεις της. Το έργο του Χρήστου Μπράβου είναι και λίγο και ανευ αποχρώντος λόγου. Μόνον ως εμφάνιση της εξουσίας της λεγόμενης από μένα Σχολής Ιωαννίνων, που περιέχει γύρω από την εξουσία του Πανεπιστημίου μια ομάδα ποιητών και πεζογράφων και που χρησιμοποίησε καλά μιαν αλληλεγγύη τοπικισμού, άσχετη από τα καθαρά λογοτεχνικά επιτεύγματα.  Στο κέντρο της ποιητικής αυτής της σχολής των Ιωαννίνων, υπάρχει ένας απών, νεκρός ή ξενιτεμένος, υπάρχει μια γυναίκα κυρίως μητέρα με έντονα παραδοσιακά χαρακτηριστικά υποταγής όσο και αγιοποίησης και μια χαμηλόφωνη και σκιαγμένη έκφραση συναισθήματος όπου το ήθος του παραδοσιακού μοιρολογιού και ο ρυθμός του αργόσυρτου μετεωρισμού του ποδιού του χορευτή κυριαρχεί. Χαρακτηριστικά ελλειπούς αστικοποίησης σε ένα σταματημένο και κακοφορτωμένο αυτοκίνητο στη εθνική οδό, όπου η δύναμη της έκφρασης  για την ερήμωση του γενέθλιου τόπου δεν φτάνει, αλλά δεν φτάνει και για την ενσωμάτωση στον καινούριο τόπο της μετανάστευσης. Ούτε να φύγει ο ηπειρώτης ποιητής μπορεί ούτε να επιστρέψει. Και μένει εκεί σε έναν ού τόπο από όπου εκφέρει κάποτε και ποίηση της μιζέριας. Ο Χρήστος Μπράβος δεν υπερβαίνει αυτό το σχήμα που διέγραψα, δεν αποτελεί παρέκλισή του, δεν προσθέτει τίποτα εκφραστικά, εκτός ίσως από την αναγκαστική θέα που του προσφέρει ο χώρος της καταγωγής, εξω από τη ραχοκοκαλιά της Ηπείρου αλλά υπό την άμεση επίδρασή της.
Αγαπητικά υπερεκτιμημένος λόγω της σύντομης ζωής του, περιφέρεται ως όνομα σε ρόλο Ελπήνορα στον εξουσιαστικό πυρήνα αυτής της ποίησης. Μιας ποίησης που έφτασε ως τη μέση καθώς η προσπάθεια του επικεφαλής Γκανά, απέτυχε να δώσει ποιήματα σημαντικά ως χρονικό της αστικής ενσωμάτωσης και η φωνή του χάθηκε στο χυλό της εκφραστικής μετριότητας πυ λιμνάζει ο μεγάλος αριθμός των ποιητών του 70. Και βεβαίως να βγούν τα ποιήματα διότι ως γνωστόν οι άκαιροι και απένθητοι νεκροί βρυκολακιάζουν. Και οι βρυκόλακες ανήκουν σε άλλη ποιητική εποχή. Καίρος λοιπόν να τελειώνουμε με το μύθο του Χρήστου Μπράβου και να τοποθετηθεί κειμενικά σ’ αυτή τη δεύτερης γραμμής θέση που του ανήκει. Τα υπόλοιπα στο Χρόνο, όπως για όλους μας.