Δύο χαρακτηριστικά που θα μπορούσαμε ίσως να γενικεύσουμε σε ξένους που γράφουν για την Ελλάδα: Το ένα είναι η παραπομπή σε συμφωνημένα υπονοούμενα της αρχαίας μυθολογίας ή ιστορίας, μαθημένα μάλλον από την στοιχειώδη εκπαίδευση στη χώρα τους. Το δεύτερο είναι ο χαμηλόφωνος τόνος, η αποφυγή κάθε υψηγορίας. Κανένα πεπρωμένο ποιητή δεν κουβαλάει ο γράφων που να τον κάνει να υψώνεται στις μύτες των ποδιών, πράγμα που κάνει δικούς μας ποιητές σαν υστερικές γεροντοκόρες κάποιες φορές, αποικιακά θύματα ενός ξεθυμασμένου ρομαντισμού.
Ο ΜακΚίνον στην ενότητα που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή Ένας Δρόμος στην Αθήνα, μας προτείνει αυτόν το δρόμο σαν παροντοποιημένες συναντήσεις με το μυθικό. Και το μυθικό συναντάται στα σαρίδια των γεγονότων και στα επιμέρους. Δυο σπουργίτια που τρώνε ψίχουλα σε ένα εστιατόριο είναι ταυτοχρόνως σύγχρονα και αρχαία γιατί είναι εκτός Ιστορίας.
Το δεύτερο μέρος Η Εποχή των Ροδιών αποτελεί κατα τη γνώμη μου και την κορύφωση του βιβλίου καθώς στοιχεία μιας φιλοσοφίας του βίου μάλλον Στωϊκής εκφράζονται με την αναπόφευκτη παρουσία του θανάτου και την απαλυντική επενέργεια της ενατένισης της Φύσης. Ο ποιητής κοιτάζει στοχάζεται και θυμάται σε ταυτοχρονία.
Το τρίτο μέρος και το πιο μεγαλύτερο σε όγκο με τίτλο Collected, απoτελείται από μια σειρά ποιήματα που θα μπορούσαμε να τα πούμε περιστασιακά ή περιδιάβασης. Το ποιητικό εγώ μαλακώνει και εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια επιβολής στο περιστατικό, γιατί η περιπλάνηση είναι ο καινούριος τρόπος να υπάρχουμε με ανοχή στα φαινόμενα αλλά και εσωτερική διατήρηση των συναισθηματικών απηχήσεών τους.
Η μετάφραση της Γεωργίας Οικονομοπούλου διαχειρίζεται με πλήκτρα απαλά τον αγγλικό στίχο, τον οποίο οι ειδήμονες μπορούν να διαβάσουν και στο πρωτότυπο, αφού η έκδοση είναι δίγλωσση.
Ελπίζω στην εμφάνιση τέτοιων ποιητών στη χώρα, διότι όπως προανέφερα, η ελληνική ποίηση κινείται σε υστερικά υψηλούς τόνους ακόμα και στην εκδοχή της των ευφυολογημάτων. Μια καλή προσγείωση, δηλαδή έδραση στην πραγματικότητα, χαμήλωμα ενός ανιάτως και αναιτίως πάσχοντος εγώ, θα μπορούσε να δώσει αξία και στις ποιητικές εκτοξευόμενες ουτοπίες, οι οποίες όλο και πιο συχνά μοιάζουν με παρανοϊκά παραληρήματα.
Η ποίηση του Μπίλι ΜακΚίνον είναι εκτός των άλλων κι ένα καλό σχολείο ταπεινότητας, χρήσιμο για την ελληνικά ποίηση, ώστε να γίνει από εκτοξευόμενη εκφραζόμενη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου